|
|
| Taptoe Bemmel Batavorum is weer een ervaring rijker. In ons korte bestaan hebben we al veel meegemaakt, maar de deelname aan de Taptoe in Bemmel was toch wel een hoogtepunt voor ons. Natuurlijk hebben we al heel wat optredens verzorgd, maar dit was er een voor een kritisch en deskundig publiek. En dat is toch weer even iets anders, dan een rondje om de kerk. We waren natuurlijk goed voorbereid, de repetities van de afgelopen 2 maanden stonden toch in het teken van dit optreden, maar zo links en rechts stonden er toch nog wat mensen stijf van de zenuwen. Na het nodige stemwerk op het marktplein in Bemmel marcheerden we naar het terrein voor de Kinkelenburg, het kasteel van Bemmel, en we hadden al direct een hoop bekijks, want een doedelzakband in je dorp zie je niet dagelijks. Na aankomst was het even uitblazen en terrein verkennen. Vervolgens eerst even de opening bekijken, die uiteraard verricht werd door Eska, de gastheer. En toen was het weer stemmen, want dat kun je niet goed genoeg doen. En natuurlijk moesten de uniformen nagekeken worden, maar daar hadden we onze Sandy voor, die met een borstel iedereen nog even een veeg gaf. Vervolgens was het wachten, en daar wordt je niet rustiger van. Eindelijk waren wij aan de beurt. We marcheerden op met The High Road to Gairloch, en dat ging wonderbaarlijk meteen goed. Het had toch een hoop moeite gekost, dit nummer er goed in te krijgen. Vervolgens werden we door de speaker voorgesteld aan het publiek en konden we met de show beginnen. Als eerste was het rondjes lopen waarbij Gerhard Minten, de drummajor, een alternatieve route had bedacht, terwijl we Greenhills of Tyrol en The Battle is Over speelden. Uiteindelijk kwamen we in een mooie cirkel terecht, wat ook alweer een mirakel was. Vervolgens werd Amazing Grace gespeeld, een nummer waarbij door het publiek zo af en toe een traantje werd weggepinkt, niet omdat het slecht ging, maar van ontroering. Vervolgens was het drumcorps onder leiding van Hennie Koman aan de beurt. Zij leverden en staaltje drumwerk af om de vingers bij af te likken. En ook dit mag weer een wonder heten, want we hadden een alternatieve bezetting. Anita had een tenordrum aangehaakt, in verband met de blessure aan haar schouder, en Joost stond sowieso voor het eerst op te treden. En dan was het de beurt aan ons huisnummer: Farewell to Camraw. Dit ging uiteraard perfect, maar ja, dat nummer hebben we zo ongeveer zelf uitgevonden. Tenslotte de finale: terug in de formatie en een ererondje lopen, terwijl we Scotland the Brave, Bonnie Lass O'Fyvie en Wha Sae 42nd speelden. Onder luid applaus en gejuich van het publiek, en niet te vergeten, onze supporters, waarvoor hulde, verlieten we het "toernooi"-veld. De klus was geklaard. We mochten tevreden zijn. Vervolgens was het uitblazen en rusten voor de volgende klus. Want de finale moest nog gespeeld worden. Allereerst was het weer stemmen, vervolgens de finale repeteren, die we samen zouden spelen met Eska. We hadden pas een keer geoefend met Eska, dus nog een keertje samen spelen was wel verstandig. Na de laatste optredens van de andere bands, waarvoor trouwens ook niets dan lof, fantastisch om te zien en te horen, brak de tijd van de finale aan. Op muziek van een van de bands marcheerden we met alle andere bands weer het terrein op, waarna we eerst de nodige toespraken konden aanhoren. En toen was het tijd voor onze finale: H ighland Cathedral tezamen met drumband ESKA. En dat was een succes. Alsof we al jaren samen speelden. Vervolgens was het tijd om afscheid te nemen. Om de beurt verlieten de bands het terrein, en al een na laatste vertrokken wij. We liepen al spelend nog een ereronde, en kregen een hartverwarmend applaus. Tenslotte was het echt uitblazen. We waren uitgenodigd door Eska in hun clubhuis, waar onder het genot van een hapje en een drankje nog nagepraat werd. En dat was natuurlijk ook gezellig. Al met al dus een heel geslaagde avond, en een optreden, waar we trots op mogen zijn. |
